Gisteravond was opera de bedoeling. Elektra van Richard Strauss. Maar ja, kaartjes, waar zijn de kaartjes? Ze lagen daar in dié kast. Maar die kast staat daar niet meer. De hele dag met tussenpozen wezen zoeken. Niente, nada, niets. Uiteindelijk naar de kassa gebeld, ik mocht duplicaten halen. Okee, geregeld, Tammo in de bench.

Op straat zei ik tegen Sjoerd: welke hond is daar zo hysterisch aan het blaffen? Ik terug. Tip van de hondenmeester: laten schrikken. Met een stukje ketting tegen de deur. Het snijdt je door de baasjesziel, maar ja, het moet. Want anders de buurvrouw. Enfin, stil.

We gingen naar de opera. Sjoerd doodkalm, ik met angst en beven. Ojee, Tammo, buurvrouw…

De opera was verpletterend. Eén plaats van handeling: de kerker. Overheersend thema: ontembare haat. Prachtige opbouw van spanning, geweldig om mee te maken in wat ik de top van de wereld noem. We werden er aan het eind zowat uitgeblazen. Zoveel drama, zoveel emotie, zoveel zeggingskracht en volume. Overdonderend applaus volgde.

Post-opera beloning: Sjoerd wit bier, ik rode wijn, samen tacochips met guacamole. In het stamcafé sinds jaren.

Thuis. Tammo. Stil.