De krant zegt dat de blaadjes nog even aan de bomen blijven. Warmere zomers, langer blaadjes. Maar herfst is het wel. Elke dag wordt het een beetje kaler aan de bomen, elke dag een beetje lichter in de lucht. Het ruimt er van op. ’s Ochtends is het flink fris en nattig, zo rond het vriespunt. De zon staat wat lager, je hebt van die gevaarlijk lage ochtendzonnen. Nog even en we kunnen de buren weer in de tuin zien lopen, als hun haag zijn blaadjes loslaat.

Met Tammo aan de ochtendwandeling valt het me ook op: elke dag wat minder aan de bomen en wat meer op straat. Nou ja, dat rot wel weg. Als er een beetje wind staat heeft Tammo ineens duizenden speelkameraadjes. Hopelijk zijn er niet teveel van die bladblaasboys die herrie komen maken. Blaadjes waaien weg. Wat blijft liggen rot weg. En waar je last van hebt, dat veeg je aan de kant. Daar heb je geen ontploffingsmotor voor nodig, die tot in de omliggende dorpen te horen is.

Het gras ligt vol met essenblaadjes. Dat zijn een soort takjes met allemaal zijtakjes waar dan weer blaadjes aan zitten. Die zijn groen als ze vallen, en rotten niet makkelijk. Daar moet ik dus maar even langs met de bladhark. O, en het gras moet gemaaid, misschien wel voor de laatste keer dit jaar. Groei zit er bijna niet meer in. Nog een week of wat en we zijn winterklaar. Zo heet dat toch, als er geen werk meer in de tuin is? Winterklaar is ooit bedacht door Jacobse en Van Es, om argeloze tuinbezitters te naaien. Een flinke puinzooi van een tuin maken en er dan veel geld voor vragen. ‘Winterklaar’. Nu maakt iedereen zijn tuin winterklaar.