Vanmorgen liep ik weer mijn hardlooploopje. Deze keer van Westernieland via Saaxumhuizen en Eenrum naar Pieterburen en weer naar huis. Er hing een mist van de vriendelijke soort: dicht genoeg om de stilte te benadrukken en open genoeg om veilig te zijn.

Dauw uit de bomen regende op het plaveisel en als een wonder kropen er allemaal kleine slakjes uit de berm het natte asfalt op, dat kennelijk van de mooie dag van gisteren nog wat warm was. Allemaal zwarte naakte slakjes, pasgeboren, zo klein als een lucifer, en hier en daar eentje ertussen met zijn huisje op zijn rug. Een klein huisje nog. Met tientallen deden ze wat slakjes moeten doen: profiteren van de combinatie van warm en nat.

Ik deed mijn best ze te ontwijken, zoveel pril geluk loop ik niet graag in de weg. Even dacht de natuurliefhebber in mij dat ik de auto’s en de trekkers moest gaan waarschuwen: geen paddentrek maar slakkentrek. De tuinliefhebber in mij zei dat ik dat maar beter niet kon doen.

Zigzaggend liep ik mijn rondje. Het zal een raar gezicht geweest zijn.