Tammo’s liefste speelgoed is een popje. Negenennegentig cent bij het Zweedse woonwarenhuis. Tammo is er heel voorzichtig mee, al zit hij er weleens zachtjes op te kauwen. Maar het blijft heel, hij koestert het. Het heeft een naam. Popje.

De grootste stunt die Tammo met het popje heeft uitgehaald verraadt zijn inzicht en zorgvuldigheid: Het popje had een hansopje  aan. Maar nu niet meer. Heel voorzichtig en met beleid heeft Tammo het uitgetrokken. Dat duurde dagen. Steeds een beetje verder, totdat het uit was. Hansopje bleef heel, popje ook.

Vanmiddag stond Tammo in de groentetuin, net als ik. Ik wist dat hij het popje mee naar buiten gesmokkeld had. Ik zei ‘Waar is het popje?’ En Tammo rende de oprit af, om het huis heen, naar de westborder, tot aan de rand van het veld. Hij kwam terug. Met popje heel voorzichtig in de bek. Hij legde het voor zijn eigen voeten neer, net buiten mijn bereik.

Mijn hond begrijpt mij.