Vandaag hebben we mijn oom begraven, 92 jaar oud. Het stamhoofd, de patriarch. Hij en zijn vrouw zorgden voor de verbinding in de familie. Er was geen gelegenheid of er werd wel bij stilgestaan. Vaak met een feest, een receptie, een moment van aandacht. Steevast eindigde hij dan met een toespraak waarin dankbaarheid centraal stond. Dankbaarheid voor wie er waren, dankbaarheid voor wat het leven hen gebracht had. Vandaag heb ik zijn taak vervuld. Dankbaarheid getoond aan de aanwezigen. En aan mijn oom. Voor dat hij zijn leven met ons heeft gedeeld. Het was goed.