Het is een frisse ochtend en ik vind het heerlijk! De mist trok eerst een beetje op maar verdicht zich nu weer. De weg aan het einde van het weiland kan ik niet meer zien. De deuren van ons huis staan wagenwijd open, vogelgeluiden komen binnen en ik zit in mijn t-shirtje te typen. De kou kruipt in huis en dat is de bedoeling. De levendigheid van de afgelopen dagen warrelt door mijn hoofd, alsof het herfst is en waait. Maar het waait niet, het is bladstil en de vogeltjes fluiten. De harde tik van de klok brengt een soort van regelmaat.
Vorige week werkte ik als facilitator mee aan de Diversiteitsdag 2014 van de Nationale Politie. Een congrescentrum vol met politiemensen, samen met elkaar en met burgers in gesprek over dat ingewikkelde persoonlijke en maatschappelijke thema dat met alle bezuinigingen zo makkelijk ondergesneeuwd raakt.
De afgelopen dagen werkte ik in Kerkrade mee aan een verandertraject van een schoolorganisatie. De locatie was een bijzondere: de voormalige abdij Rolduc, gesticht in 1104. Zo kom je nog eens ergens. Het thema was ‘verbinden’. Wat een lef van een schooldirectie, om zoveel aandacht en tijd te investeren in de kwaliteit van de verbinding! Met als doel die kwaliteit voor te leven en door te kunnen geven aan de kinderen van de school. Want daar doen we het voor. Wat een inzet, wat een oogst.
Het was een lange reis terug naar Westernieland, met onderweg zo’n stopje waar ik niet zo dol op ben, maar waarvan ik wel blij ben dat het bestaat: een wegrestaurant. Het was er rustig, een stuk of zes mensen aten er eenzaam hun prakje. Ik bestelde een Thaise wokschotel. De aardige bakjongen gaf me wat extra groente en noedels en ging op zoek naar volledig plantaardige saus. En zo zat ik daar dus, langs de snelweg, heerlijk plantaardig te eten.
Nu ga ik Tammo halen, die uit logeren was. En mijn taakjes doen. De regelmaat weer een beetje oppakken. Want het warrelt nog wat in mijn hoofd.