Telkens als ik opsta, of het nu na kort zitten is of lang, zijn de eerste stappen die van een oude man. Stroef, stram, moeizaam, vooral in heupen en knieën. Langzaam kom ik op gang en na tien, vijftien stappen loop ik weer gewoon. Voor de goede orde: ik ben géén oude man en ik sport. Voor een 1/8 triathlon of een halve marathon draai ik mijn hand niet om. En toch, telkens als ik opsta… Hoe dat komt?

Het is een lang verhaal met veel mitsen en maren. Het meest aannemelijk tot nu toe is mijn tekort aan vitamine B12. Je lichaam beschikt van nature over een flinke voorraad vitamine B12 terwijl je maar een klein beetje van nodig hebt. Zeg maar dat je een emmer vol hebt, en een theelepeltje verbruikt. Als je, om wat voor reden dan ook, een lege emmer hebt moet je eerst weer flink bijvullen voordat die weer vol is.

Zo’n tekort zorgt voor extreme vermoeidheid, maar daarnaast voor nog een reeks aan andere verschijnselen, zoals afasie (problemen met spreken, verkeerde woorden gebruiken, niet op het juiste woord kunnen komen), toetsenbord-afasie (het bestaat echt!), verminderde positiezin (zomaar iets laten vallen of zelf vallen, ergens tegenaan tikken), concentratie- en geheugenproblemen, geheugenverlies, oorsuizingen, wazig zien, spierpijn, spierkrampen, tintelingen in armen, benen, voeten en gezicht, stemmingswisselingen. Ik heb ze allemaal.

Sinds twee weken krijg ik een B12-boost: in het begin twee keer in de week een injectie, later een keer per week. Die kuur duurt minstens een jaar. De bedoeling is dat deze verschijnselen weer verdwijnen. En dat ik opsta als een jonge god. Ik hou je op de hoogte!

Komende vrijdagavond 12 juni houdt de bekende dwarse psychiater, schrijver, hardloper en sinds kort performer Bram Bakker een lezing in het Dorpshuis van Westernieland. Aanvang half acht, entree gratis. Neem je hartslagmeter mee! De opbrengst van de avond komt ten goede aan KiKa.

Brams nieuwe boek ‘Blijf beter’ gaat over de toekomst van onze gezondheidszorg, de noodzaak van preventie, het belang van bewegen (hardlopen), over gematigd eten, enz.

Bram Bakker is een eigenzinnige man die de psyche van de mens op zijn eigen wijze benadert. Zijn boeken ‘Verademing’, ‘Zucht’, ‘New York New York’, ‘De Dwarse Psychiater’ en ‘Bewegen voor Beginners’ gaan als warme broodjes over de toonbank. Met Simon van Woerkom schreef hij een boek over Runningtherapie en organiseert hij al jaren een tweedaagse cursus met dezelfde titel.

Op zaterdag 13 juni geeft Bram tevens een hardloopclinic in Westernieland voor geïnteresseerden.

.

Bijna vijftien jaar heb ik in Amsterdam gewoond. Ik herinner me nog goed dat ik me op een koude dag in het jaar 2000 heb ingeschreven als burger van de stad Amsterdam, in het Stadsdeelkantoor aan de Emmastraat in Oud-Zuid. Ik maakte er intens contact met een wereld die ik toen nog nauwelijks kende: oude Joodse mannen met baarden en hoeden, en in donker pak, zaten voor me in de rij op de houten bankjes. Het was nog onder de ‘oude’ burgemeester, Schelto Patijn. Vanmorgen ben ik wezen zwemmen in het Zuiderbad, net zoals ik deed toen ik pas in Amsterdam woonde. Omkleden in de mooie houten hokjes, na het zwemmen even onder de grote waterstraal. Vlakbij het bad is ons nieuwe parttime onderkomen. Ik word nu Westernielander met een pied-à-terre. Het voelt bevrijd en wat ontwricht. Ik dwaalde wat onwennig rond, ging nog even langs Pieter, mijn Jordanese kapper en haalde voor het laatst de auto op van de Silodam. Op weg naar Westernieland. Mooie dramatische luchten onderweg. Nu ik er ben is het stil, Tammo haal ik morgen weer op. Het moet nog wennen, hoe vertrouwd het ook is.

Zoals mijn lief mij, na een lange reis,
weer eind’lijk in zijn armen sluit, en huilt.

Zoals de hond, die kronkelt,
zich geen raad weet van geluk,

en binnenin de stenen breken.

Zo opent zich de lucht
in onbeschrijflijk blauw.

Bent u het?, vroeg de Volkskrant. Ik ben het, zei ik. Maar hoe komt u aan mijn telefoonnummer? Gegoogeld, zei de Volkskrant. De krant belde vanwege mijn ingezonden brief over de noodklok. Die wilden ze wel plaatsen, maar het liefst met een foto. We kunnen nog wel even weer naar de kerk, een paar plaatjes maken, zei ik. Dat vonden ze fijn, als het maar in hoge resolutie was. Drie kolommen breed. Dat komt wel goed zei ik, en Sjoerd en ik dronken onze thee en stapten op de fiets. Een plaatje hier en daar, een plaatje zus en zo en hup, mailen naar de krant. Morgen komt het er in, op de U-pagina. Ik ga vast voor de brievenbus liggen.